Gökte su kalmasın ister gibi , döküldü  gönlümün kaderi

Ellerim bereketinden mi aldı , Sel’inden kuruyup mu kaldı , bilemedim

Bir deli anafor , tuttu kattı yoluna , ne o durdu , ne ben inebildim

İçime çektiğim  bir tanıdık koku değil yada genzimi yakan hallerden yitirdim hafızamı  

Uykularımın  dizleri yaralı , ümidimi tutun da bırakmayın , diyemedim

Gözlerim , gördüğünden memnun olmayacak  ki , hastalığı hatırlatır oldu soluk benzimde

Tepemdeki  Güneşin bile  ne kadar  içimi ısıttığı ,şaibeli şu yeryüzünde

Arşın, okka ,endaze;Metre ,kilo,terazi ölçtüm de ortasını  bulamadım

Baktım ne başı belli ne sonu  ve insan hep kendine yontarmış odunu

Tanrım dedim bu terazi bozuk  , ortasın bulsan hak değil

Sensiz ben hataya düşerim

Sen unutma bu kulunu 

Sen unutma bu kulunu .

Ne denir ki böylesine , yaşıyoruz öylesine

Gece  gündüz iç sesine, yeniliyor ömrümüz

Bir nehir içimizde,dökülür mevsimi yok

Tutuşur akıbetimiz , bir tas su yetişesi  yok

Bir karınca şuncacık ,  bilir kendi yuvasını

Bilir  yükün  omzunda, tüketir  yoncasını

Bu eller yarab pusulası ömrümün

Bir karıncanın makamına ,yol bulup erişesi  yok

Ayağımızın altında, sivri çakıl taşları

Biter mi namertlerin, yıkıcı telaşları

Bizi bize  bırakmayan dünyanın uğraşları

Selamız duyulana ,son bulup  tükenesi yok

Bir Yusuf Rüyası

Seni unutmak ne elde , ne de canda değil

Kim bilir belki cihan da değil

Oysa hatırlanacak kadar var olmak isterdim

Avuçlarına dökülürken ben  ,sırf  yitip gitmeyeyim diye saklına ayır isterdim

Sıkıştır avuçlarınla kaderimi  can’ımı ısıt

Sende yorgunsun biliyorum

Bu efkar bizi boğar ,bulaşma sakın

Bir gece gel rüyalarıma

Göreceksin saçların ben dokundukça uzar

Gözbebeklerin büyür

Bilirim Aynayı sevmezsin sen ama hep benden duyarsın sevince güzelliğini

Ama dedim ya bu efkar bizi boğar,  korkarız

Ellerimiz aranır , uğunur kulaklarımız

Ve sen içten bir türkü söylersin

Güzel yurdun kadim bir yöresinden

Bir yanımız kahraman olur , bir yanımız ağıt

Ama sırf sesin yayıldı ya  odaya , güzelleşir her şey

Beni  bu sessizliğe bırakma sakın

Korkarım dünyanın boşluğuna düşmekten

İlla düşeceksem eğer , gözlerin ne güne duruyor

Bu zorlu bir yol biliyorum

Üstelik her cephede  yeniliyorum  bir de kronometreli zaman memurları  

Heybem bu kadar eksikken  gel diyemem doğrusu

Ama bilirim Allah seni benden çok sever

Biz o  arafta iken sor  Allah’a , hayırlı mıdır ? yoksa hata mıdır ?  var’ım

Cevap olumlu ise beni tut ,ayır sessizliğimden , duy

Eğer  olumsuz ise içten bir ninni söyle beni uyut

Ki ben her zaman inanırım rüyaların güzelliğine

Bir Eylül Meselesi 2

O Eylül ki , bir hüzün zan mevsimi
Daldırdığı hülyaların yokluğudur titreten içini.
Sormaz hiç olurunu , olmazını
Öyle ya , yapraklarını dökmüş gelmiştir.
Ona göre o , el üstünde tutulacak kadim bir misafir
İyisin hoşsun ,virane gönlümüze misafir geliyorsun , ala
Ama senin rüzgarların var ama senin fırtınaların
Biz ise eski , derme çatma bir bina
Tozumu döküyorsun , tarihim duman
Yağmuruna rahmet diye sarıldıkça
Kapanmayan camın menteşesindeki kırık demir gibi soğuyor gönlüm
Şimdi bir dal kırılır diyorsun
Önce kurutmuşsun ,sonra saldırmış rüzgaların
Neymiş bir başka bahara açılacakmış dallarım
Sana hak vermemi bekliyorsun
Kafam karışık bu aralar biliyormusun
Sen ki hasat sonrası kalan kökleri bile yakıyorsun
Bahar'a bir yandan düşmansın ama gizli gizli seviyorsun
Onun tekrar gelmesi için , olmazı olur ediyorsun
Bulutlarınla güneşi gölgeliyorsun
Yağmurların sızıyor dünyanın boşluğuna
Bir Toprağa söz geçiremiyorsun.
Çünkü Biliyorsun , Onun aklı hep bahar
Sen bazen kendi değerini yok ediyorsun
Ne kadar kızsamda , biçare tarafım sana
Kendimi aradığımda yoluma, hep sen çıkıyorsun
Ya Gel hak ettiğin gibi , demi ol çağın ,
Ya da inandır , hoyratlığında  da  var bir şuur,
Ki sen asırlardır deli bir Eylül
Gönlümü Dolunaya teslim ediyorsun.