Hayat acayip bir serüven.Bu serüvenin "başrolüde figüranıda" insan.Gelgelelim olay o ki , insan olmak iki kelimeyide yoksaymak bir anlamda.Kendimizden ödün vermeden yaşayabilmek için çabalar dururuz sürekli.Olduğumuz gibi kabul görmek isteriz çoğu zaman , tabiki bu , tamamen her algıya kapımızı kapatmamızdan kaynaklanmaz . Sadece bizi biz yapan biz içindir mücadelemiz. Zenginliği cepte , kimliği statüde aramak ucuz insanların kaçışları olabilir ancak. Nazım'ın dediği gibi "yaşamak şakaya gelmez büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın".
Saniyenin kıymetini , sağlığının kıymetini ve sana verilmiş olan aklın kıymetini unutmayacaksın.Birisi için birisinden vazgeçmeyeceksin.İnsan olabilmek başlı başına bir devrim aslında, diyor ya şair "önemli olan hayatın içinde insan kalabilmek" diye.
Yaşarken bir nefes borcumuz var , birde vicdan.İkisininde ne kadar üstüne eğilirsek itinayla, o kadar doğru'ya yol alırız , hayatın yokuşlarında.Olasılıklar kimi zaman yanındadır insanın, kimi zaman karşında , önemli olan ne istediğini bilmek şu fani hayatta. Giden zaman geri gelmez elbet ama endişelerimizle törpüleyip bugünüde zarara saymamak gerekir .
Mutluluktur anahtar kelime bu hayatta , ne kadar fazlasına ulaşabilirsen ulaşmaya çabala , daha da büyük bir hazine arama boşuna.Gün gelip bir bavul anıyla istirahate çekildiğinde, mutluluktan nasibini alamadıysan eğer ve birşeylere geç kaldıysan , onca nefesi boşa tüketmişsin demektir.Zaman sana hükmetmiş , üstüne birde zulmetmiş demektir .
Kısacası ya hayatı mutluluklarla anlamlandırıcağız yada niçin ve niye tükendiğimizin farkına dahi varmadan , ebediyete intikal edeceğiz.
Cümleten Rasgele
