Gözde hüzünler sokağı

Önümü ardımı görememekten  dert yanmazdım hiç

Eğer Senin gözlerinin hizzasında  dursaydı gözlerim

Varsın önümüzü  görmeseydik , çarpmadık köşe bırakmasaydık  sokaklarda

Tüm  yenilmişliklerimizi göz bebeklerimizle sarsaydık

Tüm kırıklarımızı onarmaya yetmez miydi bakışlarımız ?

Bir gece vakti sessizce ,  gözyaşlarımıza tüm yüklerimizi  yükler , ücra bir  hikaye’ye bırakır , giderdik

Öyle ya maviler bizi bekler , ya da hep biz bekledik mavileri , savaşta esir alınmış bir askerin , ülkesini beklediği gibi

Şartlar vardı ve şartların olgunlaşmasından hızlı olgunlaşan bedenlerimiz  ,belli ki  biz bu yarışı , şartlardan erken tamamlayacaktık

Herşeyin bir nefes’ten   ibaret olduğunu bildiğimiz halde , karıştıramadık nefeslerimizi birbirine

Kaybı kader’e yormak ve  yormamak  kendini ,  bir yalana tutunmak  kolayımıza geldi

Kaderi yazan bir gün sormaz mı ? Ben biçtim diye giydiğin libas,sanır mısın ki benimdir ?

Ettiğin senin , bulduğun senindir , işin garibi yâr  bulamadığımızda bizimdir

Enkaz da bizimdir , ölmeye yakın can olduğumuz gül'de ,

Bu hikayenin sonu nereye gider bilmem , kim bilir belki bende öğrenirim  günün birinde,

Giderken Arkaya bakmamanın huzurunu .       

Yok yok , bu benim gönlümün kalemi değil vesselam

Ben tanrı misafiri hüznün kuşlarına rağmen , ümit var  yarınlara ve  doruklara sevdalanan bir ruha içreyim     

Bir Eylül kapısında aldığım nefesi , bir eylül havasında sürdürüyorum

Ve bir Eylül akşamı kesişirse ruhumuz  aynı yolun düzlüğünde , kırık dökük mısralarla değil ;  sana sadece , gözlerimle sesleneceğim.