Sine-i muhit

Bazen soruyorum dedi , sen neredesin ?
Oysa bilmiyor değilim sen neredesin ,
Sen benim, iç çektiğim yerdesin.

Dünyada  ya veli olan bildiğinden emin oldu; ya da deli  olan bilmediğinden
Bizim gibi İkisinide olamayanlar , kendinden bile şüpheye durdu
Bazen etki ettim sanıyorsun
Oysa dallarına vuran rüzgar,kadarsın
Açmadıysa kollarını , savrulan rüzgar ne yapsın
Bilemem , belkide düştüğümde baş ucumda bekledin
Bilememekte az yük değil ama her hakikati kaldırabilir mi dizlerim
Sordum ve yordum kendimi
Geçemediğim eşikler ve takıldığım sınırların ruhumda telleri
Belkide bilmeden mahzun ettim seni , bağışla
Keşke unutmaktan açmasaydın kapıyı
Nasıl unuturum birkaç limon damlasının , suyuna  yoldaş olacağını geceleri
Elbet hatrımda hep güzel kalırsın
Bir gün sormalıydın , nedir  üç ayaklı sandaliyenin , yıkılmayan şu kaderi
Anlardın belki Mesele dağ'a yağan kar değil ki, soğuğuna sitem edeyim
Ben rahmete inanırım , ancak  benim bildiğimin üstündedir onun da kaderi
Ve ben gittikçe daha az eminim
Ve büyük cümleler kurmaya da, inan hiç yok takatim

Ne biliyorsan ondan emin ol
Ben elbet unutmam ama artık kadere teslimim

Gökte su kalmasın ister gibi , döküldü  gönlümün kaderi

Ellerim bereketinden mi aldı , Sel’inden kuruyup mu kaldı , bilemedim

Bir deli anafor , tuttu kattı yoluna , ne o durdu , ne ben inebildim

İçime çektiğim  bir tanıdık koku değil yada genzimi yakan hallerden yitirdim hafızamı  

Uykularımın  dizleri yaralı , ümidimi tutun da bırakmayın , diyemedim

Gözlerim , gördüğünden memnun olmayacak  ki , hastalığı hatırlatır oldu soluk benzimde

Tepemdeki  Güneşin bile  ne kadar  içimi ısıttığı ,şaibeli şu yeryüzünde

Arşın, okka ,endaze;Metre ,kilo,terazi ölçtüm de ortasını  bulamadım

Baktım ne başı belli ne sonu  ve insan hep kendine yontarmış odunu

Tanrım dedim bu terazi bozuk  , ortasın bulsan hak değil

Sensiz ben hataya düşerim

Sen unutma bu kulunu 

Sen unutma bu kulunu .

Ne denir ki böylesine , yaşıyoruz öylesine

Gece  gündüz iç sesine, yeniliyor ömrümüz

Bir nehir içimizde,dökülür mevsimi yok

Tutuşur akıbetimiz , bir tas su yetişesi  yok

Bir karınca şuncacık ,  bilir kendi yuvasını

Bilir  yükün  omzunda, tüketir  yoncasını

Bu eller yarab pusulası ömrümün

Bir karıncanın makamına ,yol bulup erişesi  yok

Ayağımızın altında, sivri çakıl taşları

Biter mi namertlerin, yıkıcı telaşları

Bizi bize  bırakmayan dünyanın uğraşları

Selamız duyulana ,son bulup  tükenesi yok